DVA PERFORMANSA
U subotu, prvog oktobra, u produkciji JU Bosanski kulturni centar KS, dvojica poznatih vizuelnih i konceptualnih umjetnika Jusuf Hadžifejzović i Alekandar Saša Bukvić izvode dva performansa pod zajedničkim lajt-motivom “Od kiča do krvi samo je jedan korak”. Ovaj naslov je uzet iz čuvenog umjetničkog statementa Hadžifejzovića, koji je ovaj umjetnik koristio u svom poznatom predratnom performansu izvedenom na trgu ispred Narodnog pozorišta u Sarajevu. Sada, nakon mnogo godina, Hadžifejzović i Bukvić izvode svoja dva peformansa na istom mjestu.
Autor fotografije korištene za izradu plakata je Nedžad Šantić, Profesor likovnog vaspitanja i obrazovanja.
Ova dva performansa „U slavu praznine“ i „Disciplina kičme“, se izvode istovremeno pod zajedničkim nazivom “Od kiča do krvi samo je jedan korak”, u subotu, 17-19h, na Trgu Susan Sontag (ispred Narodnog pozorišta Sarajevo). U slučaju kiše i loših vremenskih prilika, događaj će se prebaciti u Atrijum Bosanskog kulturnog centra KS.
U SLAVU PRAZNINE
Bio je to početak devedesetih godina u tada već raspadajućoj Jugoslavji i mali je bio broj onih koji su shvatili o čemu se zapravo radi, ali godine koje su došle samo su potvrdile surovu istinitost jednog naizgled banalnog eventa ispred hrama sarajevske kulture – Narodnog pozorišta. Bio je to predratni performans Jusufa Hadžifejzovića ‘’Od kiča do krvi samo je jedan korak’’, jedan od najprovokativnijih performansa kojim je, suočavajući se sa aktuelnim temama iz svoje neposredne sredine, upozorio na dolazeći fašizam i krvavi i brutalni rat. Rad je bio okrutan i surov, baš onakav kakvog su zahtijevala mračna vremena u kojima se živjelo u predratnim godinama. Slogan ‘’Od kiča do krvi samo je jedan korak’’ postali su moto ratnih i postratnih grotesknih godina, te postavlja pitanje sa kakvom se lakoćom zapravo taj korak prelazi.
Performance “U slavu praznine” će se jednim dijelom referirati na ovaj čuveni rad. Istovremeno, radi i nastavak umjetničkog istraživanja ovoga umjetnika unutar njegov ciklusa radova pod nazivom “Prodavnica praznine”.
Jusuf Hadžifejzović je diplomirao slikarstvo na Akademiji likovnih umjetnosti u Beogradu 1981. godine. Od 1980. do 1982. godine boravio je u klasi Klausa Rinkea na Staatliche Kunstakademie u Düsseldorfu. Idejni je tvorac i suosnivač bijenalne izložbe “Jugoslavenska dokumenta’’, koja je trajala od 1984. do 1989. godine u Sarajevu. Ovaj projekat utjecao je i na pojavu projekta “Ars Aevi”, čiji je jedan od osnivača.
Pokretač je galerije suvremene umjetnosti “Charlama”, koja djeluje od 2007. u centru Skenderija. Tu je organizirao nekoliko velikih art događaja poput SubDokumenta i No Budget Bijenala. Sudjelovao je na brojnim domaćim i međunarodnim izložbama, uključujući i Venecijansko bijenale i Kaselska dokumenta, uz rame sa eminentnim imenima iz svijeta umjetnosti. Dobitnik je brojnih nagrada za umjetnički rad i kulturni angažman kao što su nagrada Pivo Karamatijević za grafiku 1978. godine, nagrada Sedam sekretara SKOJ-a 1985. godine, nagrada Oslobođenja 1991. godine, prva nagrada za performans Muzeja suvremene umjetnosti u Puli 2012. godine, prva nagrada Scheme Art Museum u Cheongju u Južnoj Koreji 2018. godine i drugih.
DISCIPLINA KIČME
Performans ‘’Disciplina kičme’’ nastao je tokom godina autorovog egzila u Kanadi i jedan je od najznačajnijih radova u opusu Aleksandra Saše Bukvića. Rad predstavlja i neku vrstu stejtmenta umjetnika koji je imao (ne)sreću da stvara i djeluje u više epoha – zlatnim vremenima Sarajeva osamdesetih, apokaliptičnim godinama ratova na Balkanu i depresivnim i kriznim vremenima današnjeg svijeta. Uz kipara Stjepe Gavrića i distorzičnu muzike grupe Amrbozija, rad spaja kiparstvo i performativnu umjetnost kao dva pola istog umjetničkog senzibiliteta Saše Bukvića koje on njeguje u cijelom svom opusu unutar reltime-a, kao trenutka stvaranja umjetničkog djela u obliku kiparskog rada, ali i istraživanja značenja umjetničkog djela kao takvog i umjetnika u njemu. Sam performans zasigurno ima (auto) refleksijski kod autora prema sebi, ali funkcioniše i u odnosu publike prema radu, kao i samom autoru. Igra sa maskama u ovom performansu otvara i pitanje identiteta autora, ali i publike koja je svjedok čina u kojem je umjetnik istovremeno objekat intervencije i kreator novog (kiparskog) djela.
Aleksandar Saša Bukvić rođen je 1949.godine u Šapcu. Odrastao je i školovao se u Sarajevu, gdje je na Akademiji likovnih umjetnosti diplomirao na Odsjeku za vajarstvo. Tokom studija 1979.godine u sarajevskom caffeu Zvono sa Slobodanom Dragašem i Jovicom Maričićem, studijskim kolegama, počeo je organizovati likovne i druge umjetničke programe, kako bi omogućio mladim ljudima da predstave vlastitu umjetnost. Godine 1982. sa Sejom Čizmićem, Biljanom Gavranović, Sadkom Hadžihasanovićem i Narcisom Kantardžićem, a kojima će se kasnije pridružiti Kemal Hadžić, osnovao je likovnu grupu Zvono čiji se rad smatra pionirskim na planu konceptualne umjetnosti u Bosni i Hercegovini. Paralelno sa radom u grupi razvijao je vlastiti umjetnički izraz te izlagao samostalno i sa grupom na brojnim izložbama u Jugoslaviji i van njenih granica i učesnik je nekih od najznačajnijih međunarodnih simpozija skulpture. Uz Jusufa Hadžifejzovića i Radoslava Tadića, Aleksandar Saša Bukvić osnivač je Jugoslovenskih dokumenata, najznačajnije manifestacije posvećene savremenoj vizulenoj umjetnosti na tlu Jugoslavije.
Nakon četrnaest godina života u Kanadi, Saša Bukvić se vratio u Sarajevo gdje je nastavio realizovati umjetničke programe u Galeriji Zvono, podržavati mlade umjetnike i umjetnice što je dio njegove cjeloživotne autorske i lične misije, uz fokus na uvezivanje teorije i prakse, te promociju mladih istoričara/ki umjetnosti.
